Today morning
Birds lost their feathers
Plants their flowers
Mountains their dales
Deer its horns
And I lost my pen
Piercing out of my heart
The lark has flown away
Heavens have claimed her songs
Angels her smiles
God her soul
And my soul claims her wholesome
She had a bird in the cage
A falcon with screeching cries
And with a sharp beak
Ready to break love and ties
It had a fragrance
Spread everywhere in the labyrinth
The tree is still there tall and high
With a lightness of cool and warmth
Standing sentinel to soldiers of love
Shading a roof for fighters of lust
Beyond the hamlets of stags
Orchards of butterflies
And slums of values and priests.
പ്രഭാകരന്
ReplyDeleteപ്രഭാകരന്,
താങ്കള് ഒരുതെറ്റായിരുന്നു
ചരിത്രത്തിലെ തമിഴര്
മുഴുവന്തെറ്റായിരുന്നു.
യുദ്ധങ്ങളില്ലാത്ത
ലോകം എത്രമനോഹരമായിരിക്കും
പ്രഭാകരന്,
പക്ഷേരാജാവ്
താങ്കളെ തഥാഗതന്റെ സത്യത്തിലൂടെ
പരാജയപ്പെടുത്തി.
കരുണാനിധിയായ കിഴവന്
അഴഗിരിക്കും കനിമൊഴിക്കും
ഒരുപക്ഷേ ദയാനിധിക്കും
മന്ത്രി പദവി നേടിയെടുത്തു.
താങ്കള് തീവ്രവാദിയായിരുന്നു
താങ്കളും കുടുംബവും
വന്യമായ ഏതോ ഭൂമിയില്,
കാട്ടില്, കടലോരത്ത്
രക്തസാക്ഷിയാവാന് ശേഷിയില്ലാതെ
ചുവന്നു ചീഞ്ഞു കിടന്നു.
വംശവൃക്ഷത്തിന്റെ
ശാഖകളില് ഇനിയെന്നാണ്
താങ്കള് കായ്ചുലയുക?
അനാഥമായ ദ്രാവിഡവംശത്തിന് വേണ്ടി
ഇനിയാരാണ് പോരാടുക?
അഹിംസയുടെ പ്രത്യശാസ്ത്രത്തില്
ഹിംസയുടെ നികുംഭിലകള്
ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ടെന്ന്
ഞങ്ങളും അറിയുന്നുണ്ട്.
കനിമൊഴിയില്കവിതയുണ്ടെന്നും
മതിവദനിയില് ചോരമാത്രമേയുള്ളുവെന്നും
ഞങ്ങള് വിധിയെഴുതി.
വിധിപ്രഖ്യാപനങ്ങള്ക്ക്
ഞങ്ങള് എപ്പോഴും സന്നദ്ധരാണ് പ്രഭാകരന്.
താങ്കള് പുലിമരത്തിലേക്ക്
നടന്നുപോയവഴി
മലിനമായിരുന്നു.
യുദ്ധത്തില് ഏത് വഴിയാണ് അസ്വീകാര്യം?
പ്രണയത്തില് ഏത് മൊഴിയാണ്
അസ്വീകാര്യം?
എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടചെന്നൈനഗരം ,
ദൈവമേ,
അശാന്തിയില് വെന്തുപോവാതിരിക്കട്ടെ.
തിരുക്കുറളിന്റെ കുളിര്മയില്
പ്രശാന്തിഅവിടെ വിളഞ്ഞു കുലയ്ക്കട്ടെ.
തീനാളങ്ങളുടെ ഇടയന്
തീനാളങ്ങളുടെ
ഇടയന്
നാക്കുകള് നീട്ടിയാണ്
ഭക്ഷിക്കുന്നത്
അവന്ന് കൈകളില്ല
അവന്ന്
അവസാനം
നാശം മാത്രമാണ്
ബാക്കിയാവുന്നത്
അടുപ്പിലും
ആത്മഹത്യാ മുറിയിലും
യുദ്ധരംഗങ്ങളിലും
കാട്ടുതീയിലും
കറുത്ത നാവുകള് മാത്രം
അതിന്റെ കറുപ്പ് നിറം
കാണാനാവില്ല
അവന്ന്
അളവറ്റധനമുണ്ട്,
പ്രയോജനമില്ല
വൈകാതെ അയാള്
കെട്ടടങ്ങും
പിന്നെ ചാരമായി
ഇളം കാറ്റില്പോലും
പാറിക്കൊണ്ടിരിക്കും
അയാളുടെ പത്നി
അഗ്നിയിലേക്കുള്ള
വിറകുകള് കൊണ്ടുവരും
അവ പൊട്ടിച്ചിതറി
കത്തി്ക്കൊണ്ടിരിക്കും.
ഒലിവെണ്ണയൊഴിച്ച്
അഗ്നിയെ സാന്ദ്രമാക്കും
പനമ്പട്ടകളിട്ട്
നാളങ്ങളാക്കും
പിന്നെ,
ഈന്തപ്പനയിലകള്
അടിച്ചുപിരിച്ച
ഒരു ചുരുളന് കയര്
അവള് സ്വയം കഴുത്തിലണിയും
wow!
ReplyDelete"slums of values and priests" the finest of lines I've read. It's a strange poem of loss, reconciliation and angst. It places the reader over an emotional trampoline. I gasped for breath at times. got lungfulls of it at times.
thanks for sharing.
nirlep